من مادري سي ساله هستم که دو پسر نه ساله و سه ساله دارد. من خيلي زود و به شدت عصباني مشوم . پسر بزرگم خيلي باهوش و شاد و بازيگوش و خودراي هست و متاسفانه اصلا احساس مسوليت نمي کند و هر روز صبح اسباب عصبانيت مرا فراهم مي کند. من براي اينکه هر روز او را به موقع و مرتب به مدرسه برسانم همه تلاشم را ميکنم و عصبي و خسته مي شوم. رفتار او باعث شده که با برادرش خيلي سختگير و بي حوصله باشم. متاسفانه پسر کوچکم از دايره لغات کمي برخوردار است. از اين قضيه احساس گناه ميکنم. از رفتار خودم بيزارم چون اصلا نمي توانم رفتار و زبانم را وقت عصبانيت کنترل کنم و اين باعث مي شود بقيه روز خسته و پشيمان و باشم .