روش های درمان صرع

      درمان داروئی صرع با کشف اثر ضد تشنجی داروی برمید پتاسیم در سال ???? شروع شد. این دارو تا بیش از هفتاد سال، داروی ترجیحی در درمان صرع بود. پس از آن فنوباربیتال در سال ???? کشف و سنتز شد. ?? سال بعد از کشف فنوباربیتال در سال ???? فنی توئین و سپس تری متادیون معرفی گردیدند. کاربامازپین نیز در سال ???? و سدیم والپروات در سال ???? معرفی شدند.

درمان داروئی

     درمان داروئی صرع با کشف اثر ضد تشنجی داروی برمید پتاسیم در سال ???? شروع شد. این دارو تا بیش از هفتاد سال، داروی ترجیحی در درمان صرع بود. پس از آن فنوباربیتال در سال ???? کشف و سنتز شد. ?? سال بعد از کشف فنوباربیتال در سال ???? فنی توئین و سپس تری متادیون معرفی گردیدند. کاربامازپین نیز در سال ???? و سدیم والپروات در سال ???? معرفی شدند. بعد از ?? سال، سه داروی ضد تشنج جدید فلبامات، لاموتریژین و گاباپنتین به بازار عرضه شدند و سپس داروهای جدید دیگری نیز معرفی گردیدند.نسل جدید داروهای ضد صرع اغلب در درمان صرع های مقاوم به درمان استفاده می شوند. در ?? درصد موارد، حملات صرع با یک دارو و به طور کامل کنترل می گردد. در ?? درصد موارد شدت و فرکانس حملات کاهش یافته و د ?? درد باقیمانده نیز، علی رغم درمانهای مناسب داروئی، حملات غیر قابل کنترل و مقاوم باقی می مانند.اگر پزشک داروهای ضد صرع را تجویز می کند، بیمار باید بداند که طول دوره درمان طولانی مدت خواهد بود. در اغلب موارد در صورتیکه بیمار به مدت چند سال هیچ حمله ضد تشنجی نداشته باشد، پزشک تصمیم به کاهش تدریجی و نهایتا قطع دارو خواهد گرفت.

هدف: هدف از درمان داروئی، قطع یا به حداقل رسانیدن تعداد حملات تشنج، بدون ایجاد عوارض جانبی جدی و خطرناک می باشد. در درمان صرع بایستی بین "کنترل صرع" و "عوارض داروئی " بالانس مناسب برقرار گردد.

انتخاب دارو: انتخاب دارو بستگی به عوامل مختلفی از جمله سن بیمار، نوع تشنج، تداخل داروئی، سهولت مصرف دارو و عوارض داروئی دارد.

الف- سن بیمار: بعضی از داروهای ضد صرع، در دوره های سنی مختلف، عوارض متفاوت و خاصی را نشان می دهند. مثلا داروی "سدیم والپروات" در نوزادی و شیرخوارگی احتمال عارضه کبدی بیشتری نسبت به سنین جوانی و میانسالی دارد.

ب- نوع تشنج: هر کدام از داروهای ضد صرع بر روی نوع خاصی از صرع، موثرتر هستند. مثلا داروی اتوسوکسیماید، بر روی حملات ابسانس یا صرع کوچک، تاثیر بهتری نسبت به حملات صرع بزرگ، خواهد گذاشت.

ج- تداخل داروئی: گاه پزشک برای کنترل صرع مجبور به تجویز دو یا چند داروی ضد صرع به صورت همزمان می باشد. در این موارد انواع خاصی از داروها می توانند اثرات جانبی همدیگر را تشدید کنند که در اینصورت، جهت کاهش این مشکل، بهتر است داروهائی انتخاب شوند که تداخل کمتری با هم دارند.

د- سهولت مصرف دارو: در درمان فرد مصروع، وقتی دو دارو به یک نسبت در کنترل حملات موثرند، داروئی انتخاب می شود که نحوه مصرف آن آسانتر باشد. مثلا پزشک به جای مصرف سه وعده دارو در روز، یک وعده از آن را برای بیمار تجویز می نماید.

و- عوارض داروئی: بعضی داروها می توانند عوارض گوارشی، پوست و مو، اختلالات کبدی، خونی، عوارض مربوط به دستگاه سیستم عصبی مرکزی (گیجی، خواب آلودگی، اختلال تعادل، اختلالات شنوایی) اختلال جنسی، اختلال متابولیسمی (متابولیسم کلسیم)، اختلال در رشد لثه و تغییر اشتها را ایجاد کنند. لازم به توضیح است، عوارض کلی ذکر شده مربوط به تمام داروهای ضد صرع نیست. یک داروی خاص تمام عوارض فوق را ایجاد نمی نماید، بلکه عارضه هر دارو محدود می باشد. از طرفی اگر برای داروئی عارضه بخصوصی ذکر شده است، به این مفهوم نیست که مصرف داروی فوق در هر فرد حتما منجر به ایجاد عارضه مذکور خواهد شد. مثلا ممکن است فردی اختلال گوارشی یا حساسیت پوستی نسبت به دارویی پیدا کند، ولی فرد دیگر با همان دارو عارضه ای نداشته باشد. اینکه بیمار کدام یک از عوارض فوق را پیدا میکند، بستگی به نوع دارو، تعداد داروها و پاسخ فردی دارد. در بعضی موارد شروع مصرف دارو به میزان کم و افزایش تدریجی آن (تا رسیدن به مقدار مناسب) سبب کاهش بروز عوارض دارویی می شود.

در نهایت با وجود همه عوارضی که برای مصرف دارو ذکر گردید، توجه به این نکته الزامی است که مصرف صحیح دارو، با در نظر گرفتن تمام عوارض آن ضروری و اساسی است و قطع خودسرانه آن می تواند عواقب جبران ناپذیری داشته باشد

درمانهای غیر داروئی

    گاهی اوقات صدمات وارده به مغز بعد از مدتی سبب بروز حملات تشنجی می گردد. علت این امر بروز اختلالاتی در عملکرد سلولهای قشری مغز می باشد. این موارد شامل ضایعات مغزی ناشی از تومرها، سکته ها و ضربه های مغزی است. نکته قابل توجه در اینجا این است که انسانها در هنگام رشد دوره جنینی خود، بسته به جنس، رشد مغزی متفاوتی دارند. مثلا تکامل مغز در جنین دختر هنگام ? ماهگی مرحله حساسی است، در صورتیکه در جنین پسر این تکامل در ? ماهگی رخ می دهد. بنابراین چون هنگام زایمان خطر نارسایی اکسیژن به مغز نوزاد وجود دار، این خطر برای نوزاد پسر شدیدتر می باشد.

حساس ترین قسمت مغز برای عبور اکسیژن ناحیه گیجگاهی است. بنابراین در موارد نارسایی اکسیژن، حین زایمان این ناحیه صدمه می بیند و موجب بروز ضایعه ای در این قسمت می گردد. بعد از گذشت زمانی طولانی که چند سال ممکن است طول بکشد، منطقه صدمه دیده دچار فرایندی می شود که حملات تشنجی را ایجاد می نماید. بنابراین منطقی به نظر می رسد که با جراحی مغز و برداشت محل ضایعه بتوان تشنجات بیمار را کنترل کرد. ولی باید توجه داشت که روش اصلی و انتخاب اول در درمان صرع، دارو درمانی است.

 روشهای غیر داروئی این بیماری منحصر به مواردی است که اولا بیمار به درمان داروئی پاسخ نداده باشد و ثانیا نوع و تعداد حملات صرع به شکلی باشد که زندگی عادی فرد را از نظر فیزیکی و روانی مختل کرده باشد. این روشها عبارتند از: جراحی بر روی مغز، تحریک عصب واگ و رژیم کتوژنیک که به شرح ذیل می باشند:

?- جراحی مغز: این روش در موارد خاصی و فقط در ??-?? درصد بیماران مصروع با حملات غیر قابل کنترل انجام می گیرد و تنها در بعضی بیماران، جراحی باعث توقف کامل حملات صرع می شود. در این موارد یا صرع به طور نسبی کنترل می شود یا اینکه هیچ تغییری در حملات ایجاد نمی گردد و غالبا بعد از عمل جراحی نیز نیاز به مصرف داروهای ضد صرع ادامه می یابد.

جراحی مغز انواع مختلف دارد. دو روش اصلی و عمده آن عبارتند از:

الف- برداشتن محل اصلی تولید کننده امواج تشنجی

گاهی امواج الکتریکی غیر طبیعی که منجر به حملات تشنجی می شوند از یک کانون موضعی مشخص منشا می گیرند و سپس در تمام قشر مغز منتشر می شوند. در اینصورت برداشتن کانون مولد تشنج می تواند از انتشار امواج صرعی و حملات بالینی جلوگیری نماید.

ب- قطع راههای ارتباطی در مغز

گاه امواج الکتریکی غیر طبیعی در یک کانون دائمی و مشخص منشا نمی گیرند. بلکه به طور منتشر در کل مغز شروع می شوند. در اینگونه موارد قطع راههای ارتباطی بین دو نیمکره مغزی باعث قطع امواج منظم سراسری (سینکرونیزه) مغز شده و در نتیجه حمله صرعی کنترل می شود. این روش در صرعهایی مانند صرع آتونیک (حملات ناگهانی از دست رفتن توان عضله و افتادن لحظه ای و آنی) که یک کانون مشخص برای برداشتن وجود ندارد، کاربرد دارد.

?- تحریک عصب واگ (VAGUS NERVE STIMIULATION (VNS

(VNS)، روشی جدید در درمان صرعهای غیر قابل کنترل می باشد و می تواند در بسیاری از مواقع حملات تشنجی را کاهش دهد. این روش در سال ???? توسط "ژاکوب زابارا" پیشنهاد گردید، و بعد از مطالعات تجربی بر روی حیوانات و سپس بر روی انسان بتدریج تکامل یافت و در حال بر روی بیش از ده هزار نفر در دنیا به کار گرفته شده است. این مسئله ثابت شده است که عصب واگ به عنوان عصب دهم مغزی، به میزان بیش از ?? درصد توان سیستم نباتی بدن را جهت کنترل قلب، ریه ها و دستگاه گوارش به عهده دارد. هنگامی که این عصب بطور ناخودآگاه از طریق سیستمهای داخلی مغزی تحریک می شود، موجب کاهش ضربان قلب و افزایش حرکات روده می گردد. در حقیقت باید گفت که عملکرد این عصب در زمانیکه انسان نیاز به آرامش و آسایش دارد و از طرف هیچ عامل خارجی تهدید نمی شود حداکثر توان خود را خواهد داشت.در این روش یک محرک کوچک (PACEMAKER) زیر پوست گردن، نزدیک عصب واگ را در فواصل زمانی معینی تحریک می کند و با انتشار این تحریکات از طریق عصب به مغز، فعالیت تشنجی متوقف می شود. آمار گزارش شده در مطالعات مختلف در رابطه با تاثیر VNS متفاوت است. اما به طور کلی VNS در موارد محدودی باعث توقف کامل حملات می شود. در بعضی آمارها در ?? درصد موارد حملات یا از بین رفته و یا کاهش یافته اند و در برخی دیگر در ?? درصد موارد کاهش حداقل، ?? درصد حملات تشنجی گزارش شده است. همچنین این روش در افراد بالای ?? سال با تشنجهای مقاوم به درمانی که به صورت موضعی شروع می شوند به کار گرفته شده است. لیکن در افرادی که جراحی بر روی آنها موثر میباشد (مانند برداشتن ضایعه کانونی مغز)، به دلیل تاثیر بیشتر آن در کنترل تشنجات، قبل از VNS انتخاب اول جراحی است.

سئوال 62 - ارتباط با مادر شوهر
پرسشنامه ها
رمز پیروزى مردان بزرگ
تکنیک خاموشی
مشاوره رهنما
سئوال 61 : لجوج وخودرأی بودن همسر
معرفی کتاب
آموزش خانواده
وقتی کسی را دوست دارید
آیین همسرداری
مشاوره اینترنتی
مشاوره مجازی
سخن روز
[عناوین آرشیوشده]